விஜய் கண்ட பௌர்ணமி இருள்

 

மதியம் படுத்த நிழல்

நான் விஜயன். அது கோடை விடுமுறை ஆரம்பிக்கும் சமயம். நான் எட்டாம் வகுப்பிலிருந்து ஒன்பதாம் வகுப்பிற்குச் செல்லத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தேன். இப்போது நான் கல்லூரிப் படிப்பை முடிக்கும் தருவாயில் இருக்கிறேன். ஆனாலும், அன்று மதியம் நடந்த அந்தச் சம்பவம், என் மனதின் மூலையில் ஒரு கரிய புள்ளி போல், அழியாத வடுவாய் பதிந்திருக்கிறது. அதை ஒரு கனவு என்று சொல்லலாம், அல்லது தூக்கப் பக்கவாதம் (Sleep Paralysis) என்று மருத்துவர்கள் வகைப்படுத்தலாம், அல்லது வெறும் மனப் பிரமை (Hallucination) என்று ஒதுக்கிவிடலாம். ஆனால், எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்—அது இவற்றை எல்லாம் தாண்டி, வேறு ஏதோ ஒன்று.

மறக்க முடியாத இரவு: 'என்னை விடுவிக்கவும்'

 

ஆரம்பம்

சதுர வடிவிலான காலண்டரில் வெள்ளிக்கிழமை மாலை என சிவப்பில் குறிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த மாலைப் பொழுது, பதினான்கு வயதை எட்டிய எங்கள் நால்வருக்குமான இனிமையான, ஆனால் எதிர்பாராத ஒரு பயங்கர இரவின் தொடக்கமாக இருந்தது. பிரியாவின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்திற்காக நாங்கள்—நான் (காவ்யா), அஞ்சலி, தீபா மற்றும் பிரியா—பிரியாவின் பிரம்மாண்டமான, அடர்ந்த மரங்களுக்கிடையே அமைந்திருந்த பழைய வீட்டில் கூடியிருந்தோம்.

பழைய பண்ணை வீட்டின் சாபங்கள்

 முதலில் ஒன்றைச் சொல்லி விடுகிறேன்—தூக்க முடக்கம் (Sleep Paralysis) அல்லது இரவு பயங்கரம் (Night Terrors) என்றால் என்னவென்று எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஆனால் நான் அனுபவித்தது இவை இரண்டுமே அல்ல.

Araikkul Amaanushyam

​நான் என் அத்தையின் வீட்டிலிருந்து வீடு திரும்பியதும், நேராக என் அறைக்குச் சென்று செல்போனில் பேசத் தொடங்கினேன். நான் என் அலமாரியைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, ஏதோ ஒரு விசித்திரமான இருப்பு என் அருகில் இருப்பதை உணர்ந்தேன். திரும்பிப் பார்த்தபோது, என் சேகரிப்பில் இருந்த ஒரு பொம்மை, என் சின்னக் குதிரை பொம்மை, காற்றில் மிதந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டேன். அது மெதுவாக அறை முழுவதும் மிதந்து, என் சுவரில் மோதி உடைந்தது. நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோய், அலறிக் கொண்டே என் அப்பாவைப் பார்க்க கீழே ஓடினேன். அவர் என் பேச்சைக் கேட்டு சற்று குழப்பமடைந்தார், ஆனால் பொம்மையின் உடைந்த பாகங்களைப் பார்த்ததும் அவர் முகத்தில் ஒரு பயம் தெரிந்தது. அவர் அதை ஏதோ விபத்து என்று சொல்ல முயன்றார், ஆனால் எனக்குத் தெரியும், அது விபத்து அல்ல.

Adventurous night!

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, ஜனவரி மாதத்தின் குளிரான ஒரு இரவு அது. நானும் என் தோழி கவிதாவும், என் காதலன் விஜய்யும் காரில் சுற்றி வந்துகொண்டிருந்தோம். அமானுஷ்ய உலகத்தின் மீது எங்களுக்கு எப்போதுமே ஒரு ஆர்வம் உண்டு. எங்கள் மூவருக்கும் பேய்க் கதைகள், மர்மங்கள் என்றால் உயிர். திடீரென்று, நாங்கள் ஒரு சுடுகாட்டுக்குச் செல்ல முடிவு செய்தோம். அது ஒரு நள்ளிரவு நேரம், வீடுகள், வாகனங்கள் என எதுவும் இல்லாத தனிமையான இடம். அங்கு ஒரு சுடுகாடு இருக்கிறது என்று கேள்விப்பட்டிருந்தோம். அது திகில் நிறைந்த அனுபவத்தைத் தரும் என்று நினைத்து, அந்த இடத்திற்குச் சென்றோம்.

காரில் இருந்து இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தோம். 

Fear vs Faith

என் பெயர் ஸ்வேதா, அது சுமார் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு, ஜனவரி மாதத்தின் குளிர் மிகுந்த ஒரு இரவு. அப்போது எனக்குப் பதினாறு வயது. நான் என் அறையில் அமர்ந்து, என் நண்பனுடன் தொலைபேசியில் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது மணி இரவு 11:30. நான் இன்னும் தூங்கவில்லை, ஆனால் என் பெற்றோர்கள் நான் இவ்வளவு நேரம் விழித்திருப்பதைக் கண்டால் கோபப்படுவார்கள். அதனால், நான் விளக்கை அணைத்துவிட்டு, என் அறையில் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை மட்டும் ஏற்றி வைத்துக்கொண்டேன். மெல்லிய வெளிச்சத்தில் என் டைரியில் ஏதோ வரைந்துகொண்டிருந்தேன். சுமார் பதினைந்து நிமிடங்கள் வரை நான் வரைந்தேன். அறையில் மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியும், என் பென்சிலின் சத்தமும் தவிர வேறு எந்த ஒலியும் இல்லை.

Arun's haunted House

என் பெயர் அருண். இந்த கதை ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு என் வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு பயங்கரமான அனுபவத்தைப் பற்றியது. அன்று இரவு, நான் என் அறையில் தனியாக அமர்ந்து தொலைக்காட்சியில் ஒரு கிரிக்கெட் மேட்ச் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அறையில் அமைதி நிலவியது. வெளியேயிருந்து எந்த சத்தமும் கேட்கவில்லை. திடீரென, எனக்கு ஒரு வித்தியாசமான உணர்வு ஏற்பட்டது. யாரோ என்னை கவனித்துக்கொண்டிருப்பது போல் தோன்றியது. அந்த உணர்வு மிகவும் அழுத்தமாக இருந்தது. நான் என் தலையை மெதுவாகத் திருப்பாமல், என் கண்களின் ஓரத்தில் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன்.