மறக்க முடியாத இரவு: 'என்னை விடுவிக்கவும்'

 

ஆரம்பம்

சதுர வடிவிலான காலண்டரில் வெள்ளிக்கிழமை மாலை என சிவப்பில் குறிக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த மாலைப் பொழுது, பதினான்கு வயதை எட்டிய எங்கள் நால்வருக்குமான இனிமையான, ஆனால் எதிர்பாராத ஒரு பயங்கர இரவின் தொடக்கமாக இருந்தது. பிரியாவின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்திற்காக நாங்கள்—நான் (காவ்யா), அஞ்சலி, தீபா மற்றும் பிரியா—பிரியாவின் பிரம்மாண்டமான, அடர்ந்த மரங்களுக்கிடையே அமைந்திருந்த பழைய வீட்டில் கூடியிருந்தோம்.

பிரியாவின் பெற்றோர்கள் அன்று இரவு வெளியூர் சென்றிருந்ததால், வீடு முழுவதும் எங்கள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. நடு இரவு நெருங்க, நாங்கள் மாடியில் இருந்த பிரியாவின் படுக்கை அறையில் மெத்தைகளைப் பரப்பி, போர்வைக்குள் சுருண்டு, வழக்கமான விளையாட்டுகளில் ஈடுபட்டோம். அறையின் மூலையில் இருந்த ஒரு சிறிய விளக்கு மட்டுமே ஒளியைத் தந்தது. வெளிப்புற இருளில், காற்றின் வேகத்தால் மரங்களின் கிளைகள் உரசும் 'சரசர' சத்தம் தவிர, வேறு எந்த ஒலியும் எட்டவில்லை.

சிரிப்புக்கும் கிண்டலுக்கும் பிறகு, அமானுஷ்யக் கதைகள் பேசத் தொடங்கினோம். அஞ்சலி ஒரு பேய்க் கதையைச் சொல்லி முடிக்க, அப்போது தீபா பேச ஆரம்பித்தாள்.

எங்கள் நால்வரில், தீபா மிகவும் எளிதில் பயப்படக்கூடியவள். சிறிய சத்தத்திற்குக் கூட அவள் உடல் நடுங்கிவிடும். ஆனால் அமானுஷ்யம் பற்றிய ஆர்வமோ அவளுக்கு அதிகம். "இது என்னோட சொந்த அனுபவம் இல்ல, ஆனா எங்க தாத்தா அடிக்கடி ஒரு விஷயம் சொல்லுவார்..." என்று தீபா மெல்லிய குரலில் தொடங்கினாள்.

"ரொம்பப் பழங்காலத்துல கட்டப்பட்ட வீடுகள்ல, சில கதவுகளும் ஜன்னல்களும் வெறும் மரத்தால ஆனது இல்லையாம். அதுக்குள்ள ஏதோவொரு 'சக்தி' அல்லது ஒரு ஆன்மா மாட்டிக்கிட்டு, வெளியில போக முடியாம நிரந்தரமா பூட்டப்படுமாம். வெளியில இருந்து நாம கதவைத் திறந்தா மட்டும்தான் அதுக்கு விடுதலை கிடைக்கும். ஆனா, அப்படி வெளியே வர்றது நல்லதா கெட்டதான்னு நமக்குத் தெரியாது..."

தீபா அந்த ஆத்மாக்கள் கதவுக்குப் பின்னால் படும் தவிப்பைப் பற்றி விவரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களில் இருந்த பயம், கதையைக் கேட்பதால வந்ததா அல்லது வேறு ஏதோவொன்றா என்று புரியவில்லை. சரியாக அவள் "நாமதான் அதுக்கு உதவ முடியும், ஆனா உள்ள என்ன இருக்குன்னு..." என்று இழுத்தபோது—

திடீரென்று... 'டும்ம்ம்ம்!'

வீட்டின் பிரதான கதவில் ஏதோ ஒரு பிரம்மாண்டமான சக்தி மோதியது போன்ற ஒரு பயங்கரமான இடிச் சத்தம். அறை முழுவதும் ஒரு கணம் நிசப்தமானது. நான்கு இதயங்களும் ஒரே நேரத்தில் அதிர்ந்து, அந்த அமைதியை உடைத்தன.

தீபாவின் மர்மம்

அந்த ஒலி ஒரு சாதாரணமாக நிகழ்ந்த சத்தம் இல்லை. அது யாரோ ஒருவர் மிகவும் கோபத்துடன் கதவில் தனது முழு பலத்தையும் மோதிய சத்தம் போலிருந்தது.

பிரியா பயத்தில் நடுங்கினாள். "அது... அது என்ன சத்தம், காவ்யா?" என்று அவள் கிட்டத்தட்ட முணுமுணுத்தாள்.

நான், என் பயத்தை அடக்கிக்கொண்டு, "கண்டிப்பா வெளியில யாரோ இருக்காங்க. இப்ப நாம தனியா இருக்கோம். சத்தம் கொடுக்கக் கூடாது," என்றேன்.

அஞ்சலி உடனடியாக எழுந்து ஜன்னல் திரையை விலக்கிப் பார்த்தாள். "இருட்டுல ஒண்ணும் தெரியல. ஆனா சத்தம் கேட்டு வெளியில நிக்கிற மாதிரியும் தெரியல."

நாங்கள் உடனடியாகப் பதட்டத்திலிருந்து விவேகத்திற்கு மாறினோம். எங்களது முதல் முடிவு: வீட்டிலுள்ள அனைத்து கதவுகளையும், ஜன்னல்களையும் பூட்டிப் பூட்டுதல். நாங்கள் ஒருவரையொருவர் தொடர்ந்தவாறு, முதல் தளத்திலுள்ள அனைத்து நுழைவாயில்களையும் பூட்டினோம். அந்தப் பூட்டுகளின் 'க்ளிக்' சத்தம் கூட பயங்கரமாக ஒலித்தது.

பிறகு, நாங்கள் மீண்டும் பிரியாவின் படுக்கை அறைக்குத் திரும்புவதென முடிவு செய்து, வேகமாகக் கிளம்பினோம்.

நான் முதலில் அறைக்குள் நுழைந்தேன். அஞ்சலி என்னைத் தொடர்ந்தாள். பிரியா பின்னால் வந்தாள்.

"சரி, எல்லாரும் வந்துட்டீங்களா?" என்று நான் மூச்சு வாங்கக் கேட்டேன்.

அஞ்சலி எங்களை எண்ணினாள். "நான், காவ்யா, பிரியா... தீபாவைக் காணோம்."

நாங்கள் ஒருவரையொருவர் குழப்பத்துடன் பார்த்தோம். கதவுகளைப் பூட்டிவிட்டுத் திரும்பும் வழியில் தீபா எங்கே போனாள்? அவள்தான் எங்களில் பயந்தவள்; தனியாக ஒரு வினாடிகூட இருக்க மாட்டாள்.

"அவ நிச்சயம் நம்மைப் பயமுறுத்த எங்கேயோ ஒளிஞ்சிட்டு இருக்கா," என்று அஞ்சலி, தனது குரலில் தெரிந்த அச்சத்தை மறைக்க முயன்றாள்.

ஆனால் பிரியா மறுத்தாள். "இல்ல, அஞ்சலி. தீபா பயத்தின் உச்சத்தில இருக்கா. அவ இந்த சத்தத்துக்கு அப்புறம் தனியா வெளியே போகவே மாட்டா."

அப்போதுதான், எங்கள் அறையின் மூலையில் இருந்த, நீண்ட நாட்களாகப் பயன்படுத்தப்படாத பழமையான மர ஜன்னல், அதுவரை பூட்டப்பட்டிருந்தது, இப்போது அகலத் திறந்திருந்தது.

குளிர்க் காற்று படர்ந்த அந்த இரவு இருளை அந்த ஜன்னல் உள்ளே இழுத்தது. இந்த ஜன்னலைப் பிரியாவின் பெற்றோர்கள் வருவதற்கு முன்பே தாழிட்டிருந்ததை எனக்குத் தெளிவாக நினைவிருந்தது.

திகைத்துப் போனோம். தீபா, மிகவும் பயந்தவள், அவள் வெளியே செல்லத் துணிந்திருப்பாளா? அதுவும் அந்தக் கொடூரமான சத்தம் கேட்ட பிறகு?

"தீபா... நீதான் வெளியில இருக்கியா? இது விளையாட்டு இல்லை!" என்று நான் மெல்லிய குரலில் கத்தினேன்.

வெளியே பதில் இல்லை. மரங்களின் கிளைகள் மட்டுமே அசைந்தன.

ஜன்னலருகே சென்று வெளியே குனிந்து பார்த்தோம். வீட்டின் பின்புறத் தோட்டம் கவிந்த இருளில் அமைதியாக இருந்தது. யாருமில்லை.

"அவ இங்கே இல்லை," என்றேன் நான், நடுங்கிய கைகளால் ஜன்னலை மூடி, இறுக்கமாகத் தாழிட்டவாறு. "அவள எங்கேயோ பூட்டியிருக்கணும், இல்லைன்னா..." வார்த்தைகள் வர மறுத்தன.

கீச்சொலியின் மர்மம்

எங்களது பயத்தை மூட்டை கட்டிவிட்டு, நாங்கள் தீபாவைத் தேடத் தொடங்கினோம். கீழ்த் தளத்தில் தேடி முடித்துவிட்டு, மெதுவாகப் படிக்கட்டுகளில் ஏறி மேல்தளத்துக்கு வந்தோம். ஒவ்வொரு அடியும் எங்கள் பயத்தை அதிகரித்தது.

அப்போது, மேலேயுள்ள நீளமான ஹாலின் முடிவில் இருந்த பிரியாவின் அப்பாவின் பழைய நூலக அறையிலிருந்து கூர்மையான கீச்சொலி (Screeching) கேட்டது.

அது ஒரு இரும்புக் கம்பி மற்றொரு இரும்பில் உரசும்போது வரும் காதைக் கிழிக்கும் ஒலி.

நாங்கள் மூவரும் மெதுவாக அந்த அறையை நோக்கிச் சென்றோம். கதவைத் திறந்தபோது, அங்கே தீபா இருந்தாள்.

அவள் அறையின் ஒரு மூலையில் தரையில் குனிந்தவாறு இருந்தாள். அவளது முகம் வெளிறி, வியர்த்துப் போயிருந்தது. அவள் கைகளால், அந்த நூலக அறையின் பழங்காலத்து இரும்புத் தண்டவாளங்கள் பொருத்தப்பட்டிருந்த ஜன்னலை மூட கடுமையாகப் போராடிக் கொண்டிருந்தாள். ஜன்னலின் கீழுள்ள மரச்சட்டமும், சாளரத்தின் தண்டவாளமும் உரசும்போதுதான் அந்தக் கோரமான 'கீச்'சத்தம் எழுந்தது.

"தீபா! நீ என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே?" என்று அஞ்சலி ஓடினாள்.

தீபா எங்களைப் பார்க்கவில்லை. அவள் உடல் முழுவதும் அதிர்ந்தது. "அது... அது மூடவே மாட்டேங்குது! நான் எவ்வளவோ ட்ரை பண்ணிட்டேன், ஆனா..."

அவள் மீண்டும் தனது முழு பலத்தையும் உபயோகித்து அந்த ஜன்னலை மூடுவதற்கான கடைசி முயற்சியில் ஈடுபட்டாள். அது ஒரு அங்குலம் கூட அசையவில்லை.

நாங்கள் மூவரும் அவளை நோக்கி விரைந்தோம். பிரியா, அஞ்சலி, நான்—நால்வரும் சேர்ந்து அந்த ஜன்னலின் மரச்சட்டத்தைப் பிடித்தோம்.

"ஒரே நேரத்தில தள்ளுங்க! ஒண்ணு... ரெண்டு... மூணு!" என்று நான் சத்தமிட்டேன்.

நால்வரும் சேர்ந்து எங்களது முழு பலத்தையும் பிரயோகித்து ஜன்னலை மூடினோம். ஜன்னலின் அடிப்பகுதி இரும்பில் உரசும்போது 'கீச்' என்ற சத்தம் மேலும் பயங்கரமாய் ஒலித்து, சுவர்களுக்குள்ளேயே எதிரொலித்தது.

பின்னர், ஒரு நொடியில்...

சத்தம் சட்டென்று நின்றது.

நாங்கள் தள்ளுவதை நிறுத்தினோம். ஜன்னல் முற்றிலுமாக மூடப்பட்டு, அதன் பிடிப்புகளில் சரியாகப் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. எந்தவித கீச்சொலியும் இன்றி, எந்தவித எதிர்ப்பும் இன்றி, அது ஒரு நொடியில் மூடப்பட்டிருந்தது.

தீபா தனது கையை எடுத்துப் பார்த்தாள். அவள் பயத்தில் நிலைகுலைந்தாள்.

"நான் இவ்வளவு நேரம் போராடினேன், அது அசையவே இல்லை. நீங்க எல்லாரும் வந்ததும் சத்தம் போடாம மூடிருச்சு," என்று அவள் நடுங்கும் குரலில் சொன்னாள்.

அந்த நொடி, அந்தச் சாளரம் வெறும் மரமும் இரும்பும் அல்ல, அது ஏதோவொரு கண்ணுக்குத் தெரியாத சக்தி வாய்ந்த பிடிக்குள் இருந்தது என்பதை உணர்ந்தோம். அந்தச் சக்தி, நாங்கள் நால்வரும் தள்ளியதும், தனது பிடியைத் தளர்த்தியது—சத்தம் கூடப் போடாமல்.

விடுதலையின் குரல்

நாங்கள் ஒருவரையொருவர் மிரட்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த ஜன்னல் மூடியதின் மர்மம், தீபா காணாமல் போனதின் குழப்பம்—எல்லாமே இப்போது ஒரு பெரிய, மர்மமான சுழலுக்குள் சிக்கியிருந்தன.

அந்த இறுக்கமான அமைதியைக் கிழித்தெறிந்து, மீண்டும் அது கேட்டது.

'டும்ம்ம்ம்! டும்ம்ம்ம்! டும்ம்ம்ம்! டும்ம்ம்ம்! டும்ம்ம்ம்!'

வீட்டின் பிரதான கதவில் ஐந்து முறை பலமாக மோதிய சத்தம். இது, முதல் சத்தத்தை விட ஆக்ரோஷமாகவும், மிக நெருக்கமாகவும் ஒலித்தது. அது கிட்டத்தட்ட ஒரு கோபத்தின் சத்தம் போலிருந்தது.

இம்முறை நாங்கள் பயந்து ஓடவில்லை. நாங்கள் அனைவரும் ஒரே நேரத்தில், அந்த சத்தம் வந்த பிரதான கதவை நோக்கி நகர்ந்தோம். அந்தச் சத்தம் எங்களைத் தன்பால் ஈர்ப்பது போலிருந்தது.

கீழே சென்றபோது, பிரியா, அஞ்சலி, தீபா மூவரும் என்னையே பார்த்தனர். "நீதான் திறக்கணும்," என்று மூன்று கண்களும் கெஞ்சின. நான் சற்று தயக்கத்துடன், அந்தக் கதவின் கனமான கைப்பிடியைப் பிடித்தேன்.

நான் கதவை மெதுவாகத் திறந்தேன்.

வெளியே... ஒன்றுமில்லை.

வீட்டின் படிக்கட்டுகளுக்கு முன்னால் இருந்த நடைபாதை காலியாக இருந்தது. இருள் மட்டுமே தெரிந்தது. நான் வெளியே எட்டிப் பார்த்தேன்—யாருமில்லை.

நிம்மதிப் பெருமூச்சு வந்தது. "அது வெறும் சத்தமா இருக்கும்," என்று நான் சொல்லியவாறு கதவை மூடத் தொடங்கினேன்.

நான் கதவை மூடும்போது, அது மீண்டும் முதல் முறையாகச் சத்தம் எழுப்பத் தொடங்கியது—ஆனால் இம்முறை பூட்டப்படவில்லை.

ஏதோ ஒன்று... கண்ணுக்குத் தெரியாத, ஆனால் உறுதியான ஒன்று... கதவை நான் மூடுவதைத் தடுத்தது.

எனது கைப்பிடி அழுத்தம் கொடுத்தது, ஆனால் கதவு நகர மறுத்தது. அப்போது, நாங்கள் நால்வரும் தெளிவாகக் கேட்டோம்—ஒரு ஆழமான, தொண்டையிலிருந்து வந்த ஒரு மெல்லிய முணுமுணுப்பு, அது காற்றைவிடக் குளிராக இருந்தது.

அந்தக் குரல் எங்கிருந்தோ வந்து, எங்கள் செவிகளை நேரடியாகத் தாக்கியது. அது தமிழோ, வேறு எந்த மொழியோ அல்ல, ஆனால் அதன் அர்த்தம் எங்கள் மனதிற்குள் தெளிவாகப் பதிந்தது.

"என்னை விடுவிக்கவும்."

அந்த இரண்டு வார்த்தைகள், ஒருவித விசித்திரமான, தொன்மையான ஆற்றலுடன் ஒலித்தன. அது கெஞ்சும் குரலாக இல்லை, அது ஒரு கட்டளை போலிருந்தது. எனது கைப்பிடியை இறுக்கப் பிடித்து, நான் கதவை மூடினேன். ஒரு நொடிக்குப் பிறகு, அந்தப் பிடி தளர்ந்தது.

'சரேல்' என்று கதவு முழுவதுமாக மூடப்பட்டது. நான் விரைவாகப் பூட்டைப் போட்டுவிட்டுப் பின்வாங்கினேன்.

சாபத்தின் அமைதி

நாங்கள் நால்வரும் தரையில் சரிந்தோம். எங்கள் நால்வரின் மனதிலும் ஒரே கேள்விதான் இருந்தது: "அது என்ன?"

தீபா இப்போது பயந்து அலறவில்லை. அவள் அமைதியாக, ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தாள். பிரியா அழுதுவிட்டாள். அஞ்சலி அமைதியாகச் சுவரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"நாம என்ன செய்ய முடியும்? நாம குழந்தைங்க, அதுவும் நடு ராத்திரி. யாராவது நம்புவாங்களா?" என்றேன் நான்.

சக்தி இழந்த நாங்கள், மேலும் எந்த முடிவும் எடுக்க முடியாமல், மெதுவாக மீண்டும் படுக்கை அறைக்குத் திரும்பினோம். விடியும் வரை நாங்கள் தூங்கவில்லை. ஒருவரையொருவர் ஒட்டிக்கொண்டு, சுவர்களை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

மறுநாள் காலை, பிரியாவின் பெற்றோர்கள் திரும்பியபோது, நாங்கள் நடந்த எதையும் பற்றிப் பேசவில்லை. பிரதான கதவு அமைதியாக இருந்தது. ஜன்னல்கள் மூடப்பட்டிருந்தன. எல்லாம் இயல்பாகத் தெரிந்தது.

ஆனால், அந்த இரவு மறக்கப்படவில்லை.

அந்த நாள் முதல், எங்களது கனவுகள் மாறிவிட்டன. நாங்கள் நால்வரும் ஒரே மாதிரியான கனவுகளைக் கண்டோம்—பழைய கதவுகளுக்குப் பின்னால் யாரோ தவிப்பது போலவும், உதவிக்குக் கெஞ்சுவது போலவும், 'என்னை விடுவிக்கவும்' என்று சத்தம் போடுவது போலவும் கனவுகள்.

எங்கள் நால்வருக்கும் ஒரு விசித்திரமான மாற்றம் நிகழ்ந்தது. நாங்கள் இந்தச் சம்பவத்தைப் பற்றிப் பேச முயலும் போதெல்லாம், எங்களது குரல்வளை அடைக்கப்பட்டது. அந்த வார்த்தைகள் எங்கள் வாய்க்குள்ளேயே உறைந்தன. "நேத்து ராத்திரி அந்த..." என்று நான் தொடங்கினால், ஒரு பயங்கரமான, கண்ணுக்குத் தெரியாத அழுத்தம் என் தொண்டையை நெரித்தது, பேச முடியாத ஒரு மனத் தடை ஏற்பட்டது.

அந்தச் சம்பவம் ஒரு இரகசியமாக, எங்கள் நால்வரின் மனதிலும் உடலிலும் ஆழமாகப் புதைந்தது. அது வெளியேற மறுத்தது.

அந்தக் குரல் இன்றும் எங்கள் கனவுகளில் ஒலிக்கிறது: "என்னை விடுவிக்கவும்!"

அது யாருடைய விடுதலை? எங்களுடையதா அல்லது அந்த ஆத்மாவினுடையதா?

இந்தக் கேள்விக்கு மட்டும் விடை இல்லை.