என் மனம் சற்று அமைதியானது. நான் மெழுகுவர்த்தியை ஊதி அணைத்தேன். அறையில் மீண்டும் முழு இருள் சூழ்ந்தது. நான் என் படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டு, தூக்கம் வராததால் வெறித்துப் பார்த்தபடி கூரையை நோக்கிக் கிடந்தேன்.
அடுத்த சில வினாடிகளில், என் அறையில் ஒரு ஓசை கேட்டது. அது ஒரு கடிகாரம் டிக்-டிக் என்று ஓடும் ஓசை போல இருந்தது. நான் உடனடியாகத் திடுக்கிட்டேன். ஏனெனில், என் அறையில் எந்த கடிகாரமும் இல்லை. அதுமட்டுமல்ல, எங்கள் வீட்டிலேயே அப்படி டிக்-டிக் என்று ஓடும் கடிகாரம் எதுவும் இல்லை. நான் உடனே யோசித்தேன், "ஒருவேளை என் நாய் ஏதாவது பொருளுடன் விளையாடிக்கொண்டிருக்குமோ?" என்று. ஆனால், என் நாய் என் அறையில் தூங்காது என்பதும், அறையின் கதவு பூட்டப்பட்டிருக்கிறது என்பதும் எனக்கு நினைவுக்கு வந்தது. நான் என்னை சமாதானப்படுத்திக்கொள்ள முயற்சித்தேன். அது ஒருவேளை வெளியேயிருந்து வரும் ஓசையாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் அந்த டிக்-டிக் சத்தம் மிகவும் தெளிவாகவும், என் காதுகளுக்கு மிக அருகில் கேட்டது போலவும் இருந்தது.
அந்தச் சத்தத்தை நான் புறக்கணிக்க முயன்றேன். ஆனால் அது நின்றபாடில்லை. அந்த ஓசை, “டிக்-டிக்” என்று இரண்டு முறை ஒலித்தது. பிறகு சில வினாடிகள் அமைதி. மீண்டும், “டிக்-டிக்” என்று இரண்டு ஓசைகள். மீண்டும் அமைதி. அந்த ஓசை ஒருவிதமான விசித்திரமான தாளத்துடன் ஒலித்தது. என் இதயம் வேகமாகத் துடிக்க ஆரம்பித்தது. என் உடலில் ஒருவிதமான நடுக்கம் ஏற்பட்டது. நான் என் தலையைத் திருப்பி அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தேன். இருட்டில் எதுவும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. நான் மீண்டும் கூரையைப் பார்த்து, அந்தச் சத்தத்தை புறக்கணிக்க முயன்றேன்.
சில நிமிடங்கள் கழித்து, அந்த அமைதிக்கு ஒரு புதிய ஓசை கலந்தது. என் படுக்கையின் ஓரத்தில் இருந்து ஒரு சத்தம் கேட்டது. அது பழைய மரப்பலகைகள் கீச்-கீச் என்று சத்தம் கொடுப்பது போல் இருந்தது. அது என் வீட்டின் தரைத்தளத்தில் இருந்து வரும் சத்தம். என் உடல் முழுவதும் ஒரு குளிர்ந்த நடுக்கம் பரவியது. நான் மீண்டும் யோசித்தேன், "அது என் நாய் தான். எப்படியாவது கதவைத் திறந்து உள்ளே வந்திருக்கும்" என்று. ஆனால், என் கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது என்பதை நான் உறுதியாக அறிந்திருந்தேன். இப்போது நான் கேட்ட சத்தம், யாரோ ஒருவர் என் படுக்கையின் அருகே வந்து நிற்பது போல் இருந்தது.
இப்போது, அந்த ஓசை ஒரு புதிய தாளத்துடன் ஒலித்தது. “டிக்-டிக்”, பிறகு “கீச்-கீச்”. இரண்டு முறை டிக் ஓசை, பிறகு இரண்டு முறை கீச் ஓசை. யாரோ ஒருவர் என் படுக்கையின் அருகில் இரண்டு அடிகள் எடுத்து வைப்பது போல அந்த ஓசை ஒலித்தது. என் உடலில் இருந்த ஒவ்வொரு மயிரும் குத்திட்டு நின்றது. என் பயம் அதன் உச்சத்தை அடைந்தது. நான் பயத்தில் நடுங்கிக்கொண்டே படுக்கையில் அமர்ந்தேன். இருளில் எதுவும் தெரியவில்லை. என் கண்முன்னால் ஒரு கருப்புத்திரை மட்டுமே இருந்தது. நான் வேகமாக என் தலையைத் திருப்பி அறையைப் பார்த்தேன், ஆனால் அங்கே எதுவும் இல்லை. இருளில் பார்ப்பது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. நான் மீண்டும் என் படுக்கையில் படுத்து, என் தலையை போர்வையால் மூடிக்கொண்டேன்.
என் பயம் இப்போது கட்டுப்பாடில்லாமல் போனது. நான் பயத்தால் நடுங்கியபடி, என் தாயின் பெயரை உரக்கக் கூவினேன். நான் என் அம்மாவை அழைத்த அடுத்த வினாடி, அந்த டிக்-டிக் சத்தம் மற்றும் கீச்-கீச் சத்தம் இரண்டும் வேகமாக அதிகரிக்க ஆரம்பித்தன. அதன் வேகம் இருமடங்காக, மும்மடங்காக அதிகரித்தது. அந்த சத்தம் ஒரு ரயிலின் சத்தம் போல என் காதுகளைத் துளைத்தது. திடீரென, நான் ஒரு பெரிய பாரத்தை என் உடல் மீது உணர்ந்தேன். யாரோ ஒருவர் என் மீது குதித்து, என்னை படுக்கையோடு சேர்த்து அழுத்துவது போல் உணர்ந்தேன். அந்தப் பாரம் மிகவும் கனமாக இருந்தது. நான் மூச்சு விடுவது கூட கடினமாக இருந்தது.
நான் பயத்தில் கத்த ஆரம்பித்தேன்! "அம்மா! அப்பா! காப்பாத்துங்க!" என்று நான் கத்தினேன். என் கை, கால்களை ஆட்டி அந்தப் பாரத்தை என் மீது இருந்து அகற்ற முயற்சித்தேன். ஆனால் எந்தப் பயனும் இல்லை. என்னால் நகர முடியவில்லை. அது என்னை என் படுக்கையோடு சேர்த்து இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டது. நான் மீண்டும் மீண்டும் கத்தினேன். என் அலறல் சத்தம் என் காதுகளையே அடைத்தது. நான் கத்தும்போது, அந்த டிக்-டிக் மற்றும் கீச்-கீச் சத்தம் இன்னும் வேகமாக, இன்னும் உரக்க ஒலித்தது. என் பெற்றோர் என் அறைக்கு வருவதற்குள் ஒரு யுகம் கடந்துவிட்டது போல உணர்ந்தேன். நான் நிஜமாகவே இறந்துவிடுவேனோ என்று பயந்தேன். என் இதயம் என் மார்பில் இருந்து வெளியே வந்துவிடும் போல இருந்தது. நான் கத்திக்கொண்டே இருந்தேன். கண்ணீர் என் கண்களில் இருந்து வழிய ஆரம்பித்தது.
நான் இறுதியாக என் பெற்றோர் என் அறைக்கு ஓடி வரும் சத்தத்தைக் கேட்டேன். அவர்கள் கதவைத் திறந்து விளக்கை போட்டனர். விளக்கு எரிந்த அடுத்த நொடி, அனைத்தும் நின்றது. அந்த டிக்-டிக் சத்தம் நின்றது, கீச்-கீச் சத்தம் நின்றது. என் மீது இருந்த பாரம் திடீரென மறைந்துவிட்டது. நான் என் பெற்றோரின் முன் படுக்கையில் நடுங்கியபடியும், அழுதுகொண்டும் கிடந்தேன். எனக்கு என்ன நடந்தது என்று புரியவில்லை. என் பெற்றோர்கள் என் அருகே வந்து, "என்ன ஆச்சு கண்ணா? ஏன் இப்படி கத்துற?" என்று கேட்டார்கள். என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோனேன்.
இன்றுவரை, எனக்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை. ஆனால், இந்த சம்பவம் நடப்பதற்குச் சில வாரங்களுக்கு முன்பு, என் வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டது. நான் ஒரு கத்தோலிக்க குடும்பத்தில் வளர்ந்தேன். கடவுள் மீது நம்பிக்கை வைப்பது, தினமும் பிரார்த்தனை செய்வது என்று எனக்குக் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டது. ஆனால், அந்த வாரத்தில் நான் என் கடவுள் மீது வைத்திருந்த அனைத்து நம்பிக்கையையும் இழந்தேன். நான் கடவுள் இல்லை என்று நம்ப ஆரம்பித்தேன். நான் பிரார்த்தனை செய்வதையும் நிறுத்திவிட்டேன்.
நான் கடவுள் மீது நம்பிக்கை இல்லாமல் இருந்த அந்த சில நாட்களில் தான் இந்தச் சம்பவம் நடந்தது. என் நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்கள் அனைவரும், "நீ கடவுள் நம்பிக்கையை இழந்ததால் தான் அந்த பேய் உன்னைத் தாக்கியது" என்று சொன்னார்கள். நான் அந்த பேயைத் தூண்டுவிட்டேனா? அந்த சில நாட்கள் நம்பிக்கை இல்லாமல் இருந்ததுதான் அந்தப் பேய்க்கு அழைப்பு விடுத்ததா? இந்தக் கேள்வி இன்றும் என் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அன்று நடந்த சம்பவம், எனது வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய காயத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
இன்றுவரை, நான் என் அறையில் தனியாகத் தூங்குவதில்லை. நான் விளக்கை அணைத்துவிட்டாலும், என் மனதில் அந்த டிக்-டிக் சத்தம் கேட்டபடியே இருக்கிறது. என் அறையில் இருக்கும் பொருட்களைப் பார்த்தால் கூட, அது அசைந்துவிடுமோ என்று பயப்படுகிறேன்.
அந்த சம்பவம் நடந்து மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. ஆனால் என் மனதிலிருந்து அந்த பயம் இன்னும் நீங்கவில்லை. என் அறை எனக்கு ஒரு சிறை போலத் தோன்றுகிறது. அந்த இரவு, நான் என்னைக் காப்பாற்றுவதற்காக சத்தமிட்டபோது, என் பெற்றோர்கள் வந்திருக்காவிட்டால் நான் என்ன ஆகியிருப்பேன்? அந்தப் பேய் என்னை என்ன செய்திருக்கும்? இந்த எண்ணங்கள் எனக்குள் பயத்தை மேலும் தூண்டுகின்றன.
நான் இப்போது மீண்டும் கடவுள் மீது நம்பிக்கை வைக்க ஆரம்பித்திருக்கிறேன். தினமும் பிரார்த்தனை செய்கிறேன். அந்தப் பேய் மீண்டும் என்னை அச்சுறுத்தக் கூடாது என்று இறைவனிடம் வேண்டிக்கொள்கிறேன். ஆனால், நான் பிரார்த்தனை செய்யும்போதும், என் மனம், "நீ கடவுளை மறுத்தாய், அதனால் தான் இது நடந்தது" என்று கூறிக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்தப் பயம் எனக்குள்ளே ஆழமாக வேரூன்றிவிட்டது.
அந்த இரவு, நான் என் தலையை போர்வையால் மூடிக்கொண்டபோது, அந்தப் பாரம் என் உடலை அழுத்தியபோது, நான் என் உயிரின் பயங்கரமான தருணத்தை உணர்ந்தேன். அந்தப் பாரம் மிகவும் கனமாக இருந்தது. நான் சற்றும் நகர முடியாதபடி அது என்னை அழுத்தியது. என் உடல் முழுவதும் வலித்தது. அந்த வலி, மனதின் பயத்திலிருந்து வந்ததா அல்லது அந்தப் பேய் உருவம் நிஜமாகவே என் உடலை அழுத்தியதால் வந்ததா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த வலி மிகவும் நிஜமானது. அது எனது ஆன்மாவைத் துளைத்தது போல உணர்ந்தேன்.
அந்தப் பேய் என்னை ஏன் தாக்கியது? அது என்னை என்ன செய்ய நினைத்தது? இந்தக் கேள்விகள் எனக்குள் எப்போதும் எழுகின்றன. அது என்னைக் கொல்வதற்கு முயற்சி செய்ததா? அல்லது என் மனதை பலவீனப்படுத்த முயற்சி செய்ததா? அந்த விசித்திரமான டிக்-டிக் சத்தம், அதன் பின்னர் வந்த கீச்-கீச் சத்தம், என் மீது குதித்த பாரம், எனது அலறல், அனைத்தும் என் மனதை விட்டு நீங்க மறுக்கின்றன. இன்றுவரை நான் தூங்கும்போது, என் அறை இருண்டு இருக்கும்போது, என் செவிகளில் அந்த டிக்-டிக் சத்தம் மீண்டும் ஒலிப்பது போல் உணர்கிறேன். என் இதயத்துடிப்பு வேகமாகிறது, என் உடலும் நடுங்குகிறது.
நான் இன்னும் கடவுள் மீது நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறேன். என் மனதை வலுப்படுத்த முயற்சிக்கிறேன். ஆனால், அந்த இரவு, என் மனம் மற்றும் ஆன்மா இரண்டிலும் ஒரு பயங்கரமான அனுபவத்தை விதைத்துள்ளது. அந்த இருள் சூழ்ந்த நேரத்தில், நான் தனியாக உணர்ந்த அந்த பயம், அதை என் வாழ்நாள் முழுவதும் மறக்க முடியாது. என் கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தும், அந்தப் பேய் எப்படி உள்ளே வந்தது? அது என் மனதில் நுழைந்ததா அல்லது நிஜமாகவே என் அறைக்குள் இருந்ததா? இந்தக் கேள்விகளுக்கு விடை இல்லை. ஒருவேளை, கடவுளை விட்டு நான் விலகியதால், கடவுளின் பாதுகாப்பு என்னை விட்டு விலகியதோ? இந்தக் கதை என்னுடையது, ஆனால் இந்தக் கேள்வி என்னுடையது மட்டுமல்ல. அது கடவுள் நம்பிக்கை உள்ள ஒவ்வொரு மனிதனின் மனதிலும் எழக்கூடிய கேள்வி.
No comments:
Post a Comment