என் கண்களின் ஓரத்தில் ஒரு நிழல் அசைவது போல் ஒரு அசைவு தெரிந்தது. அது ஒரு நொடிதான், ஆனால் அது என் கவனத்தை ஈர்த்தது. நான் உடனடியாக என் தலையைத் திருப்பி அந்த அசைவு தோன்றிய திசையை நோக்கிப் பார்த்தேன். அது என் அறையின் ஒரு மூலையில் இருந்த புத்தக அலமாரிக்கு அருகே இருந்தது. நான் என்னை நானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன். "அது வெறும் என் கற்பனைதான். இருட்டுல ஏதாவது பார்த்திருப்பேன்" என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.
அன்று இரவு, நான் மிகவும் சோர்வாக இருந்தேன். அதனால், தொலைக்காட்சியை அணைத்துவிட்டுப் படுக்கைக்குச் செல்ல முடிவு செய்தேன். நான் டிவி-யை அணைத்ததும், அறையில் மெல்லிய வெளிச்சம் மட்டுமே இருந்தது. நான் படுக்கைக்குச் செல்வதற்காக, சுவரில் இருந்த மின்விளக்கின் சுவிட்சை நோக்கி கை நீட்டினேன். என் அறையில் எதிரெதிர் சுவர்களில் இரண்டு கண்ணாடிகள் இருந்தன. அவற்றில் ஒன்று என் முழு உருவத்தையும் காட்டும் அளவுக்குப் பெரியது. நான் சுவிட்சை நெருங்கியபோது, அந்தப் பெரிய கண்ணாடியில் ஒரு நிழல் தெளிவாக அசைந்தது.
என் மனம் ஒரு கணம் நின்றது. என் இதயத்துடிப்பு அதிகரித்தது. என் கைகள் நடுங்கின. நான் வேகமாக என் தலையைத் திருப்பி, அந்த நிழல் அசைந்த இடத்தைப் பார்த்தேன். அங்கே, அந்தப் புத்தக அலமாரியின் பக்கத்தில், ஒரு விசித்திரமான, மங்கலான, கருமையான நிழல் தெரிந்தது. அது மிகவும் நுட்பமாக இருந்தது. நான் கண்ணாடியில் அதைப் பார்க்காமல் இருந்திருந்தால், அதை நான் ஒருவேளை கவனிக்காமல் போயிருக்கக்கூடும். ஆனால் இப்போது, அது தெளிவாக என் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது.
நான் என் கண்களை அதில் நிலைநிறுத்தினேன். அந்த நிழல் மெதுவாக அசைந்தது. ஒவ்வொரு அசைவும் என் உடலில் ஒரு நடுக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அதே நேரத்தில், என் தலையில் ஒரு பயங்கரமான வலி ஆரம்பித்தது. அது இதுவரை நான் உணர்ந்திராத ஒரு வலி. என் தலை வெடித்துவிடும் போல் தோன்றியது. நான் என் கைகளால் தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்தேன். வலி தாங்க முடியாமல், என் கண்களை மூடிக்கொண்டேன். அந்த ஒரு கணம் நிழலை நான் பார்க்கவில்லை. நான் மீண்டும் கண்களைத் திறந்து புத்தக அலமாரியைப் பார்த்தபோது, அந்தப் பேய் அங்கே இல்லை.
அது எங்கே போனது? என் உள்ளங்கைகள் வியர்த்தன. என் மூச்சு வேகமாக ஓடியது. என் உடலின் ஒவ்வொரு அணுவும் பயத்தால் நடுங்கியது. நான் என் அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தேன், அதைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சி செய்தேன். அங்கே, அது என் படுக்கைக்கு அருகில், ஒரு மங்கலான வடிவத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தது. இப்போது அதன் வடிவம் முன்பு இருந்ததைவிட சற்று இருண்டதாகவும், ஒரு உருவத்தைப் போலவும் தோன்றியது. அது சற்று பருமனான ஒரு ஆணின் உருவம் போல் தெரிந்தது. நான் அதை உற்றுப் பார்த்தேன். அது அசையாமல் அதே இடத்தில் நின்றது. என் தலையில் உள்ள வலி இன்னும் குறைந்த பாடில்லை. அது வலிக்கும்போதெல்லாம் என் உடலின் ஒவ்வொரு நரம்பும் வலித்தது. ஆனாலும், நான் அதிலிருந்து என் கண்களை விலக்க விரும்பவில்லை.
சிறிது நேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தேன். அது என்னை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருந்தது போல் தோன்றியது. என் தலை வலி மெதுவாகக் குறைந்தது. நான் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டேன். ஆனால் அடுத்த நொடி, அந்த உருவம் திடீரென சுருங்கித் தரையில் அமர்ந்தது. நான் பயந்து தரையைப் பார்க்கத் துணியவில்லை. தரையில் என்ன நடக்கிறது என்று பார்க்க எனக்குத் துணிவு இல்லை. ஏதாவது எதிர்பாராத விதமாக நடந்துவிடுமோ என்ற பயம் என்னை முழுமையாக ஆக்கிரமித்தது. அதனால் நான் அதே இடத்தில், அதே நிலையில் அமர்ந்து இருந்தேன். நான் கண்களை மூடிக்கொண்டு, அது தானாக மறைந்துவிடும் என்று நினைத்தேன். ஒருவேளை இது என் கனவாக இருக்குமோ என்று கூட சந்தேகம் வந்தது. ஆனால் என் தலை வலி கனவு இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்தியது.
ஏறக்குறைய ஒன்றரை மணி நேரம் வரை நான் காத்திருந்தேன். அந்தப் பேய் உருவம் மறைந்துவிட்டதாக நினைத்தேன். என் பயம் சற்று தணிந்தது. நான் மீண்டும் மின்விளக்கின் சுவிட்சை அணைக்கச் சென்றேன். என் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து சுவிட்சை நெருங்கும்போது, திடீரென ஒரு கை என் கையைப் பிடித்து இழுத்தது போல் உணர்ந்தேன். அந்த இழுவிசை மிகவும் வலுவாக இல்லை, ஆனால் அது மிகவும் அழுத்தமாக இருந்தது. என் மனதிற்குள், எந்த காரணமும் இல்லாமல் 'பின்புலம்' என்ற வார்த்தை தோன்றியது. ஏன் அந்த வார்த்தை தோன்றியது என்று எனக்குப் புரியவில்லை. நான் மீண்டும் அந்த நிழல் உருவத்தைப் பார்த்தேன். அது அங்கே இருந்தது. என் மனம் முழுவதும் குழப்பத்தால் நிறைந்தது. கண்களை மூடினால் அது போய்விடும் என்று நினைத்தேன். நான் என் கண்களை மூடினேன்.
சில வினாடிகளுக்குப் பிறகு நான் கண்களைத் திறந்து பார்த்தேன். அது மறைந்துவிட்டது. ஆனால், அது முழுமையாகப் போகவில்லை. நான் என் அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தபோது, அது மீண்டும் புத்தக அலமாரிக்கு அருகில் இருந்தது. இந்த முறை, அது என்னை மிகவும் கோபப்படுத்தியது. நான் என் பயத்தை அடக்கி, “போ, என்ன தனியா விடு” என்று சத்தமாகச் சொன்னேன். என் வார்த்தைகள் முடிவதற்குள், அந்த நிழல் வேகமாக அறை முழுவதும் நகர்ந்து கதவுக்கு அருகில் சென்றது. கதவுக்கு அருகில் ஒரு சிறிய மேஜையில் ஒரு வாசனை திரவிய பாட்டில் இருந்தது. அது நகர்ந்து செல்லும்போது, அந்த பாட்டிலைத் தட்டிவிட்டது. கண்ணாடி பாட்டில் தரையில் விழுந்து பயங்கரமான சத்தத்துடன் உடைந்தது.
நான் பயத்தில் உறைந்துபோனேன். இது வெறும் கற்பனை இல்லை, நிஜம் என்பதை அப்போதுதான் உணர்ந்தேன். நான் வேகமாக மின்விளக்கின் சுவிட்சை அணைத்துவிட்டு, படுக்கைக்குச் சென்று போர்வையால் என் தலையை மூடிக்கொண்டேன். ஆனால் அந்த நிழல் என்னை விடுவதாக இல்லை. நான் போர்வையால் என்னை மூடிக்கொண்டபோது, யாரோ என் உடலை போர்வையுடன் சேர்த்து அழுத்திக் கசக்குவது போல் உணர்ந்தேன். ஒரு பையில் இருக்கும் காற்றை வெளியே உறிஞ்சுவது போல, அது என்னை அழுத்தியது. என்னால் நகர முடியவில்லை, மூச்சு விடுவது கூட கடினமாக இருந்தது. என் போர்வையிலிருந்து வெளியே வர நான் போராடினேன்.
அதே நேரத்தில், ஒரு விலங்கு இறக்கும்போது எழுப்பும் ஒலியைப் போல ஒரு பயங்கரமான, அலறல் சத்தம் கேட்டது. அது என் காதுகளைத் துளைத்தது. அந்த சத்தம் எங்கிருந்து வருகிறது என்று எனக்குப் புரியவில்லை, ஆனால் அது என்னை இன்னும் அதிகமாகப் பயமுறுத்தியது. அந்த சத்தம் கேட்ட அடுத்த நொடி, என் படுக்கை பயங்கரமாகக் குலுங்க ஆரம்பித்தது. என் உடலின் ஒவ்வொரு பகுதியும் நடுங்கியது. நான் போர்வையிலிருந்து வெளியே வர கடுமையாகப் போராடினேன். என் கைகள், கால்கள் என எதுவும் நகரவில்லை. ஒரு நொடி, நான் சாகும் தருவாயில் இருப்பதாக உணர்ந்தேன்.
அழுகை வந்தது, ஆனால் அழக்கூட முடியவில்லை. மீண்டும் நான் உயிரோடு இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் வந்தது. என் உயிரின் கடைசி பலத்தை சேகரித்து, நான் போர்வையைத் தள்ளி என் தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டினேன். நான் என் கண்களைத் திறந்து பார்த்தேன். அந்த நிழல் உருவம் அறையின் மறுபக்கத்தில் நின்றுகொண்டு, என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. அந்த உருவத்தின் கண்கள், அதன் மற்ற பகுதிகளை விட அதிகமாகக் கருமையாக இருந்தன. அது ஒரு இருண்ட வெற்றிடத்தைப் பார்ப்பது போல இருந்தது. என் படுக்கை இன்னும் குலுங்கிக்கொண்டிருந்தது, போர்வைகள் இன்னும் இறுக்கமாக இருந்தன. என் இதயத்துடிப்பு வேகமாக ஓடியது. என் பயம் அதன் உச்சத்தை அடைந்தது. நான் என் கண்களை மூடிக்கொண்டு பயங்கரமாக அலறினேன்.
நான் அலறிய சத்தம் அறையில் எதிரொலித்தது. ஆனால் அடுத்த நொடி, எல்லாம் அமைதியானது. என் படுக்கை குலுங்குவது நின்றது, போர்வைகள் தளர்ந்தன. நான் வேகமாகப் போர்வையை அகற்றி என் படுக்கையிலிருந்து கீழே குதித்தேன். என் பயத்தை என்னால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. என் கால்கள் என்னையும் அறியாமல் வேகமாக ஓடின. நான் என் அறையை விட்டு வெளியே ஓடினேன், என் இரவு உடைகளுடன், கதவைத் திறந்து வெளியே ஓடினேன். வேகமாகக் காரை எடுத்துக்கொண்டு, என் நண்பரின் வீட்டை நோக்கி ஓட்டிச் சென்றேன். நான் ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, அந்தப் பேய் என் கண்ணில் பட்டது. அது என் காரின் மேல் ஓடிக்கொண்டிருந்தது, என்னை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. நான் காரின் கண்ணாடியை இறக்கினேன், ஆனால் அது அசைவதைப் பார்த்தேன். அது என் காரின் பின்புறம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அது என் வீட்டை நோக்கி வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அது என் நண்பரின் வீட்டிற்கு என் கூட வந்ததா அல்லது என் வீட்டை விட்டுப் போனதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
என் நண்பரின் வீட்டிற்குச் சென்றதும், நான் கதவைத் தட்டி அவளிடம் நடந்த அனைத்தையும் சொன்னேன். அவள் முதலில் என்னைக் கேலி செய்தாள், ஆனால் என் கண்களில் இருந்த பயத்தைக் கண்டு அவள் அமைதியாகிவிட்டாள். நான் அந்த இரவை அவளுடன் தங்கினேன். அன்று முதல், நான் பகல் நேரத்தில் என் வீட்டிற்குச் செல்கிறேன், ஆனால் இரவு நேரங்களில் என் நண்பரின் வீட்டில் தங்குகிறேன். அது ஒரு மாதத்திற்கு முன்பு நடந்தது, இன்றும் என் அறையில் தூங்க எனக்குத் துணிவு இல்லை.
நான் என் நண்பர்களில் ஒருவர் மிகவும் மத நம்பிக்கை கொண்டவர். அவரிடம் இதைப் பற்றிச் சொல்லி என் வீட்டிற்கு ஒரு சாமியாரை வரவழைத்து பூஜை செய்ய முடியுமா என்று கேட்டேன். அவர் என்னிடம், “அதற்குத் தகுந்த ஒருவர் இருக்கிறார், அவரிடம் பேசுகிறேன்” என்று கூறினார். ஆனால், இன்னும் அவரிடமிருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை. ஒருவேளை, அந்தப் பேய் என் வாழ்க்கையில் இன்னும் இருக்குமோ என்று பயம் கொள்கிறேன். அந்த சாமியார் வருவாரா, அந்தப் பேயை விரட்டுவாரா அல்லது நான் என் வாழ்க்கையின் இறுதிவரை இந்த பயத்திலேயே வாழ வேண்டுமா என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. என் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நொடியும், என் மனம், "யாரோ என்னைக் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்" என்று கூறிக்கொண்டே இருக்கிறது.
அந்தக் கண்ணாடியில் நான் கண்ட உருவம், என் தலையில் ஏற்பட்ட வலி, என் கையைப் பிடித்து இழுத்த உணர்வு, படுக்கையில் என்னை அழுத்திய சக்தி, அந்த பயங்கரமான சத்தம்... இந்த அனைத்தும் என் மனதில் ஒரு நிழலாகப் பதிந்துவிட்டன. அது ஒருபோதும் என்னை விட்டு விலகப் போவதில்லை என்பது போல் எனக்குத் தோன்றுகிறது.
அந்த மர்மமான நிழல் இன்னும் என் வீட்டுக்குள்ளே இருக்கிறதா? அல்லது அது என்னை மட்டும் பின்தொடர்கிறதா? எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் என் வாழ்க்கையை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும். இது எனது முடிவு. அது என்னைத் துன்புறுத்துகிறது. நான் தைரியமாக இருக்க வேண்டும்.
நான் இன்று ஒரு புது முயற்சியை மேற்கொள்ளத் திட்டமிட்டிருக்கிறேன். என் நண்பனிடம் பேசுவதற்காகச் செல்கிறேன். இந்தச் சூழ்நிலையில், நாம் பயப்படாமல் இருக்க வேண்டும். சாமியார் ஒருவரைக் கண்டுபிடித்து, இந்தப் பேயை விரட்ட வேண்டும். அதற்கான பலமும், தைரியமும் எனக்கு வேண்டும். இந்த நாள் என் வாழ்க்கையின் ஒரு முக்கிய நாளாக இருக்கும். என் மனதில் இருக்கும் நிழல், என் மனதை விட்டுப் போகுமா? இந்த கேள்வி எனக்குள் மீண்டும் எழுகிறது. என் மனதில் உள்ள பயம் எனக்கு இன்னும் நிம்மதியாகத் தூங்க அனுமதிக்கவில்லை.
என் நண்பரின் வீட்டில் கூட, சில நேரங்களில், நான் என் படுக்கையில் படுத்திருக்கும்போது என் அறையைப் போலவே உணர்கிறேன். என் படுக்கை என்னைச் சுருக்கிக்கொண்டு, அதே பயங்கரமான சத்தம் என் காதுகளில் ஒலிப்பது போல் உணர்கிறேன். இது வெறும் என் கற்பனையா அல்லது அது என்னை உண்மையிலேயே பின்தொடர்கிறதா?
நான் மனநலம் மருத்துவரை அணுக வேண்டுமா அல்லது ஒரு மத குருவை அணுக வேண்டுமா? இந்த கேள்விகள் எனக்குள் பல நாட்களாக ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன. நான் தைரியமாக ஒரு முடிவை எடுக்க வேண்டும்.
அந்தப் பேய் என்னை ஏன் பின்தொடர்கிறது? நான் என்ன தவறு செய்தேன்? என் மனதில் உள்ள இந்த கேள்விகளுக்கு விடை இல்லை. ஆனால், நான் விரைவில் விடையைக் கண்டறிவேன் என்று நம்புகிறேன். நான் தைரியமாக இருக்க வேண்டும். இது என் வாழ்க்கை, அதை நான் காப்பாற்ற வேண்டும்.
No comments:
Post a Comment